Kύριε Παπαγεωργίου, πώς ανακαλύψατε το χάρισμά σας στη ζωγραφική;
- Το ταξίδι της ζωγραφικής ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Όταν κάθε παιδί μάθαινε τα πρώτα του γράμματα εγώ χάραζα τις πρώτες μου φόρμες στο χαρτί. Ίσως επειδή στην οικογένειά μας η τέχνη ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Από παππού πολιτικό μηχανικό και θείους αρχιτέκτονες, τον πατέρα μου ζωγράφο, σκιτσογράφο και συγγραφέα και τη μητέρα μου διακοσμήτρια θεωρώ ότι ήταν για μένα μονόδρομος η ενασχόλησή μου με την τέχνη.
H οικογένειά σας, σάς ενθάρρυνε να καλλιεργήσετε την κλίση σας;
- Ναι, είχα υποστήριξη και από τους δύο μου γονείς και κυρίως από τον πατέρα μου Γήση, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Θυμάμαι τον εαυτό μου σε ηλικία γύρω στα πέντε να κάθομαι σε ένα καρεκλάκι και να τον παρακολουθώ να ζωγραφίζει. Όταν κάποια στιγμή σταμάταγε εγώ έπαιρνα τα μολύβια του και προσπαθούσα να αντιγράψω τα σχέδιά του. Ήταν και είναι ο ήρωάς μου και ο πρώτος μου δάσκαλος, αυτός που πρώτος μού έμαθε τι είναι χρώμα, φόρμα και σύνθεση.
Σύμφωνα με τη ρήση του Pablo Picasso «ο καλλιτέχνης είναι αποδέκτης συναισθημάτων που προέρχονται από οπουδήποτε: από τον ουρανό, τη γη, από ένα κομμάτι χαρτί, από μία μορφή, από έναν ιστό αράχνης». Το συμμερίζεστε κ. Παπαγεωργίου;
- Ναι, το συμμερίζομαι. Ο καλλιτέχνης ζει και παρατηρεί τα πάντα γύρω του. Προσπαθεί να βρει οπουδήποτε κάτι που να του τραβήξει την προσοχή, που θα τον ενθουσιάσει, που θα του δώσει το ερέθισμα για να πάρει τα εργαλεία του και να αρχίσει την πάλη του με τον καμβά. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτό είναι κάτι μεγάλο, κάτι εντυπωσιακό ή φανταχτερό. Μπορεί να είναι το πιο μικρό πράγμα, κάτι που στα μάτια των άλλων είναι ασήμαντο και κανείς δεν θα το πρόσεχε. Αυτή είναι και η πρόκληση για τον καλλιτέχνη, να παίρνει κάτι μικρό και να το κάνει μεγάλο, έστω για τα δικά του μάτια.
Βλέποντας τα έργα σας, διακρίνουμε έναν υφέρποντα ρομαντισμό που διαχέεται στα χρώματά σας. Ποιο καλλιτεχνικό κίνημα σας έχει επηρεάσει;
- Όπως όλοι, έτσι κι εγώ έχω περάσει από πολλά στάδια. Στα πρώτα μου βήματα θυμάμαι θαύμαζα τους ιμπρεσιονιστές και τη δύναμη του χρώματός τους. Μετά πέρασα στους κλασσικούς για τη δύναμη του σχεδίου και της σύνθεσής τους. Όλοι έχουν κάτι να σου δώσουν, να σε μάθουν και να σε βάλουν στη διαδικασία να βρεις το δικό σου δρόμο.
Γενικά με γοητεύει η παραστατική ζωγραφική. Μου αρέσει όταν βλέπω ένα έργο να καταλαβαίνω πόσο έχει παιδευτεί και μελετήσει ο καλλιτέχνης, χωρίς να σημαίνει ότι δε σέβομαι ή απορρίπτω τις άλλες μορφές τέχνης.
H ζωγραφική για εσάς είναι όραμα ή αγωνία;
- Ξεκινά σαν όραμα και εξελίσσεται ως αγωνία, γιατί μετά τον πρώτο ενθουσιασμό της σύλληψης και της ιδέας είναι πολύ μακρύς και δύσκολος ο δρόμος μέχρι την ολοκλήρωση του έργου.
Υπάρχει κάποιο από τα έργα σας το οποίο σηματοδοτεί για εσάς κάτι ιδιαίτερο;
- Κάθε ενότητα έργων μου αποτυπώνει προσωπικά βιώματα είτε αυτή είναι η ενότητα με τις παραλίες που μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια στα Χανιά, είτε η σειρά με τα πορτρέτα αγαπημένων φίλων και προσώπων, είτε οι νεκρές φύσεις με τα εργαλεία και τα προσωπικά μου αντικείμενα, συνοδοιπόρους μου στη δημιουργία.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγραφε «…και μέσα στην τέχνη πάλι ξεκουράζομαι από τη δούλεψή της». Έχει θεραπευτικές ιδιότητες η Τέχνη πιστεύετε;
- Για μένα η τέχνη είναι αναζωογώνηση, λύτρωση, είτε ως δημιουργός είτε ως παρατηρητής. Όταν πιάνω τα πινέλα μου σφραγίζομαι στον μικρόκοσμό μου, παίζω με το χρώμα και τους δικούς του συμβολισμούς με εμμονή στη λεπτομέρεια. Η ζωγραφική παρασύρει την καρδιά και το μυαλό σε ονειροπολήσεις και ατέλειωτους στοχασμούς.
Πώς βιώνετε την Ελλάδα της κρίσης ως καλλιτέχνης;
- Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε οι καλλιτέχνες λόγω κρίσης, μιας και πρέπει να επιβιώσουμε από την τέχνη μας, προσπαθώ να είμαι πιστός στο στόχο μου που δεν είναι άλλος από το να δημιουργώ. Σε περιόδους κρίσης η τέχνη πάντα έδινε λαμπρά δείγματα.
Ο καλλιτέχνης οφείλει να μένει πιστός στο ρόλο του, να παρατηρεί και να καταγράφει αυτά που συμβαίνουν γύρω του και ίσως με το έργο του να αφυπνίζει.
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδιά σας; Θέλετε να τα μοιραστείτε με τους αναγνώστες του Mare Greco;
- Δε θέλω να κάνω σχέδια γιατί η ζωή μου έχει δείξει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Θέλω μόνο να μπορώ να αποτυπώνω στον καμβά τα συναισθήματά μου και τους προβληματισμούς μου, πάντα με το ίδιο πάθος και τον ενθουσιασμό που είχα στα πρώτα μου βήματα, έχοντας σαν όπλα την εμπειρία και τις γνώσεις που απέκτησα στη διαδρομή. Ο στόχος μου είναι να εξελίσσομαι συνεχώς και να αποδίδω στα έργα μου περισσότερη λεπτομέρεια, ακρίβεια και αρμονία.
Κύριε Παπαγεωργίου, σας ευχαριστώ θερμά.
- Και εγώ σας ευχαριστώ.
Ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου γεννήθηκε στα Χανιά.
Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στα εργαστήρια Π. Τέτση και Χρ. Μπότσογλου και χαρακτική στο εργασήριο του Θ. Εξαρχόπουλου.
Παράλληλα με τις σπουδές του μαθήτευσε Βυζαντινή Αγιογραφία στο εργαστήριο Ξυνόπουλου και μετέπειτα στου Π. Βαμπούλη.
Έχει κάνει εννέα ατομικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία και Αμερική και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Από το 1990 μέχρι σήμερα αγιογραφεί ναούς σε Ελλάδα και Κύπρο.
Περιστασιακά συνεργάστηκε με την ΕΡΤ, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο και την εφημερίδα Εξπρές.